Z pieca na łeb

Już wiem! Mam plan tak szczwany, że można mu doprawić ogon i udawać, że to lis.

Ale po kolei. Najpierw dzieci:

Je przekabacić będzie najtrudniej, bo jak im powiem, że wyjeżdżam to zaraz polecą się pakować i że niby samej mnie nie puszczą. To może zachoruję? Albo udam, że straciłam nerkę i jadę tropem handlarzy ludzkim towarem do krajów byłego związku radzieckiego w poszukiwaniu sprawiedliwości. Mogą nie kupić. Najstarsze nie kupi, młodsze na zawał zejdą lub po prostu nie zrozumieją. Głupi pomysł, szukam dalej.

Zwalę na koleżankę! O, tak!

No dobra, a więc mam koleżankę, która wygrała wyjazd dla dwóch osób do Wenecji i z braku męża lub innego przystojnego faceta w swoim życiu zabiera mnie. To kupią. To ma też szansę kupić Mąż Polski, choć jeszcze nie wiem, czy muszę go okłamywać?

A może po prostu mu powiem, że chcę odpocząć? Zrozumie? Jeśli czyta to jakiś facet, to może się wypowiedzieć w komentarzu. To rozkaz! J

Nad tym jeszcze pomyślę, albo Ty, czytelniku, pomyślisz za mnie, a póki co poszukam czegoś ciekawego w ofertach turoperatorów. Wyjazd w każdym razie postanowiony jest na 100% i na 90% będzie to Wenecja, bo podobno piękna i zawsze chciałam ją zobaczyć.

W domu, nie, inaczej – w Warszawie już nie wyrabiam. Ostatnio już pisałam, ale to nie wszystko. Każdy dzień, dosłownie każdy, składać się musi z jakichś takich gówien. Drobnostek, ale jak się nasilą w liczbie 300 na godzinę to coś człowieka trafia. A to światła czerwone – wszystkie jakie tylko mogę mijać na drodze. A to siatka się urwie gdy idę z zakupami na parking i 30 jaj kurzych pierwszej klasy i nie pierwszej świeżości szlag trafi i stworzą abstrakcyjny wzór na betonie. Albo okres. Albo ON miał ciężki dzień w pracy, akurat gdy ja chciałam przerobić ostatnie dwie strony kamasutry.

Mając więc wybór – Tworki lub Wenecja wybieram to drugie i już wiem, że nic mnie nie powstrzyma.
Dogadać z mężem, aby nie strzelił focha. Dogadać z dziećmi, żeby nie było im przykro. Dogadać z biurem podróży, aby nie zdjęli mi z konta wszystkich pieniędzy jakie posiadam J A potem zwiedzać, leżeć do góry brzuchem i imprezować.

Let’s have some fun!

Matka ucieka

A może ja muszę wyjechać?

Nie, żebym niedawno z urlopu wróciła i w ogóle odpoczęła podobno, ale to z dzieciakami. Dziećmi w sensie, kochanymi i Mężem Polskim kochanym wcale nie mniej… No ale i tak. No wiecie.

Zmęczona jestem. Skonana, z gwiezdnych wojen (głupia gra słów) i w ogóle z nóg padająca. Na twarz. Na p… przednią część głowy. Styrana.

Ależejakto? Zapytacie, choć tylko pod warunkiem, że nie macie dzieci, męża/żony, kota w głowie i kota w mieszkaniu. (A, no bo ten opis po prawej stronie bloga to „letko” się zdezaktualizował. Zwierzę przybyło i teraz prócz trojga dzieci czwarte, czworonożne o jedzenie mi miauczy co rano.) Jak macie to nie zapytacie, bo doskonale mnie, mam nadzieję, rozumiecie! /Za dużo tego „cie”, ale co tam./

Szósta rano pobudka. Wstać, zrobić śniadanie, dzieci obudzić, pójść do łazienki, dzieci obudzić raz jeszcze – skuteczniej, ubrać, odwieźć do szkoły/przedszkola, pojechać do pracy, wrócić, zrobić zakupy, posprzątać, dopilnować czy dzieci lekcje odrobiły, podać kolację, umyć (się i je), bajkę na dobranoc przeczytać, ucałować, wypić kieliszek wina, zmęczona ulec mężowi, lub nie zmęczona patrzeć jak on ulega objęciom morfeusza i w końcu usnąć również. I tak w kółko. O czymś zapomniałam?

Dlatego powoli czuję, że nie wyrabiam. A nawet szybciej niż powoli. I to nie tak, że nagle moje uczucia do dzieci najmłodszych, lub dziecka dorosłego o pseudonimie Mąż Polski wygasły. Co to, to nie! Ja tylko… kurczę, ja się z tej rutyny wyrwać muszę! Kto tak nigdy nie miał, niech pierwszy mi urwie od Internetu kabel!

Wiem, że gdy ojciec mojego potomstwa zje na kolację tosty i nie daj Boże popije je piwem, to pół nocy będzie go męczyła zgada. Wiem, który proszek zobojętniający kwasy mu podać, że nie ten na M, tylko ten na R (aby nie było kryptoreklamyJ ), wiem ilu „narzeczonych” ma moja córka, i z jakich przedmiotów jest najsłabszy mój najstarszy syn. Wiem, że najmłodszy usypia zawsze na prawym boku, a moja przyjaciółka dzwoni przeważnie w środy, choć najprawdopodobniej ona sama nie zdaje sobie z tego sprawy. Pamiętam o której przychodzi listonosz, a o której mogę spodziewać się kuriera. I to wszystko mnie już nudzi.

Wiem, że musze wyjechać i wiem, że sama. Nie wiem tylko gdzie. Jeszcze nie wiem.

Help me!

Historyczny powrot

Dawno nie pisałam, ale mam nadzieję, że jeszcze choć skrawki czytelników się
zachowały i ktoś tu zajrzy. Na tłumaczenie czemu ta cisza w eterze to nie miejsce i czas.
Euro, praca, urlop, dzieci… Zdarza się zapomnieć. Przepraszam.
Jeśli jednak wracać do opuszczonego bloga, to tylko dzisiaj. Taki lokalny patriotyzm i
możliwe, że czytelnicy spoza Warszawy nie zrozumieją.
Nagonka na dzisiejszy koncert Madonny przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Do tego
stopnia, że wczoraj nawet usłyszałam pytanie „nie rozumiem, czy środa to zły dzień na
koncert? Czepiają się, że ma zagrać? No c’mon!”
Najpierw nie zrozumiałam pytania mojej koleżanki i pewnie jak głupia zapytałabym o co
jej chodzi, ale wyręczyło mnie średnie dziecko.
-    To chodzi o Powstanie Warszawskie.
Znajoma rozdziawiła gębę i gdybyśmy tylko byli na działce, gdzieś na mazurach, to
wleciałoby jej stado komarów do środka. A mnie rozparła duma!
Bo tak, nie krytykuję koncertu Madonny, bardzo ją jako artystkę lubię, a szacunek do
Powstańców, który mam wcale nie polega na bojkotowaniu kultury! Ale cieszę się, że
moje dzieci, że kilkuletni szkrab, choć może bez wiedzy co to tak naprawdę było, kojarzy
datę i wie tyle o historii swojego miasta.
Niestety historyczka ze mnie żadna, i poza podstawami niczym więcej pochwalić się nie
mogę. Nie uważam też aby to był wstyd, bo tak, jak nie każdy musi umieć wyrecytować
liczbę Pi do czterdziestu miejsc po przecinku, tak nie każdy musi znać wszystkie daty i
wydarzenia historyczne. Ale są rzeczy, o których wstyd nie wiedzieć.
Chcę aby moje dzieci miały wiedzę przynajmniej o wojnach światowych, rozbiorach
Polski, Grunwaldzie, o odzyskaniu niepodległości czy uchwaleniu konstytucji.
Koleżanka poklepała mi potomstwo po głowie i szybko je pochwaliła. Natomiast w jej
głosie słyszałam wstyd. I wiecie co? Taka polaczkowata zawiść, ale cholernie mi miło, że
babsko się zgasiło. O 17 zabieram Wiki na przejażdżkę i zatrąbimy klaksonem. A jak
wrócę wyślę do znajomej najstarszego syna. A niech ją zapyta o Baczyńskiego. A niech
ma!
Ucz się, dziecko, historii. Bo inne dzieci Cię zawstydzą :)

Gdy rozum śpi, budzi się Uniwersytet

Ten wpis powstał, gdy mój przyjaciel pochwalił się swoją przygodą z Uniwersytetem Warszawskim.

Sytuacja wyjęta żywcem z filmu Barei. Dlatego, gdy skończycie się śmiać, pomyślcie chwilę ile absurdalnych przepisów, ile irracjonalnych decyzji potrafi zrodzić się w głowach mędrców z „prestiżowych” uczelni.

Mój przyjaciel studiuje dziennikarstwo. Studiuje zaocznie, a raczej studiował, bo napisał i złożył już pracę magisterską, oraz pozdawał prawie wszystkie egzaminy. Prawie. Jeden oblał. To ostatni semestr, więc o warunek prosić nie mógł. Kazali powtarzać.

Powtarzać, a więc i płacić (bo, jak wspomniałam, studia są zaoczne). Około cztery tysiące złotych. Za prawo do napisania jednego egzaminu!!!

Kwota niemała, a że w tym czasie na nadwyżkę gotówki nie narzekał, wręcz doskwierał mu jej brak, nie zapłacił. Nie mógł, nie miał nawet z czego.

Na szczęście istnieje coś takiego, jak Komisja ds. Umorzeń i Zapomogi (czy jakoś tak, nie pamiętał dokładnej nazwy). Napisał do nich podanie, podparł je wszelkimi możliwymi kwitami, dowodami, wyciągami z kont, ZUS’u… Piotrek pisać umie, zadbać o swoje też, więc jestem w stanie uwierzyć, że nawet dołączył tam specjalną bullę papieską lub inny dekret.

Dziś poszedł dowiedzieć się o odpowiedź.

- Dzień dobry, chciałem zapytać o decyzję w sprawie podania o umorzenie czesnego. Piotr --- Nr. albumu ---

- Niestety, pańskie podanie zostało odrzucone bez rozpatrywania.

- Czuję się zaszczycony. Skąd to wyjątkowe traktowanie mojej osoby?

- Nie możemy umorzyć panu czesnego, bo został pan skreślony z listy studentów.

- Tak. Za niezapłacenie czesnego. O tym było moje podanie.

- Nic na to nie poradzę. Dopóki nie ureguluje pan zaległej wpłaty, komisja nie może rozpatrzeć pańskiego wniosku!

- Ale gdybym miał te cztery tysiące i je zapłacił, to nie musiałbym prosić o ich anulowanie, czyż nie?

- Przykro mi, takie są przepisy.

Mnie również jest przykro. Nie dlatego że mój przyjaciel traci szansę na zakończenie edukacji, czy obronę tytułu. Jest mi przykro, bo żyjemy w czasach gdy uczelnie wyższe uważają, że są nieomylną wyrocznią, greckim Delfy, pępkiem świata z którym każdy musi się liczyć i który nawet nie musi brzmieć logicznie, ważny jest sam autorytet.

To tak jakbym pokłóciła się z Mężem Polskim, ten trzasnąłby drzwiami, wyszedł i zostałby mi po nim tylko pozew o rozwód. Gdybym zapłakana, w potrzebie zgłosiła się o alimenty, a sąd by powiedział „Nie przyznamy alimentów na dzieci, bo ma pani już potomstwo”. Gdybym oddała do reklamacji buty, bo pękła im podeszwa, a reklamację by odrzucili z powodu oddania obuwia o uszkodzonej podeszwie.

Myślałam, że takie absurdy usłyszę już tylko w komediach z PRL’u. Że po Barei już nikt mnie tak nie rozbawi. Tymczasem po przygodzie mojego przyjaciela mam ochotę, zwyczajem minionej epoki, na drzwiach UW przykleić tabliczkę „tych klientów nie obsługujemy” a na niej uśmiechnięte twarze wielkich umysłów z owej komisji.

Piotr nie ma czterech tysięcy na szkołę. Dlatego szkoła mu ich nie daruje. Są jednak na tyle uprzejmi, że gdyby je miał i wpłacił, chętnie by mu odpowiedzieli „ależ niepotrzebnie się pan fatygował”.

Kocham Uniwersytet Warszawski. Kocham z daleka, bo swoich dzieci raczej tam nie poślę.

Wpis dietetyczny

Zgrubłam. Spodnie zrobiły się za małe, koszulki zbyt obcisłe, czyli że utyłam. Albo skurczyły się w praniu! O, to to! W praniu. Muszę chyba proszek wymienić.

Mąż Polski co prawda mówi mi o tym od kilku lat, średnio co roku narzeka, że kurczą mu się ubrania, co najpierw próbował zwalać, na to że jeszcze rośnie, a potem na pralkę. A ja mu nie wierzyłam. No głupia ja!

Wymyśliłam, że przejdziemy na dietę. Krzysztof wymyślił, że ja przejdę, bo on idzie z dziećmi na pizzę.

Przestudiowałam to, co tam piszą o dietach w internecie, głowa urosła o dwa rozmiary i postawiłam na najlepszą z nich. MŻ. Mniej Żreć.

Zło to kompletne, zło przed duże Z, a nawet U w środku, ale nic nie poradzę, że wydaje się najszybsze a ja nie chcę się bawić w planowanie jadłospisów, liczenie kalorii, węglowodanów i w ogóle w nic bawić się nie chcę, tylko chcę schudnąć. Wybrałam mniejsze zuo!

Dziś śniadania nie zjadłam, uznałam, że skoro to najważniejszy posiłek dnia, to właśnie on musi tuczyć najbardziej, wzięłam więc kajzerkę, jogurt i pojechałam zrobić sobie paznokcie. Dobry manicure pomaga w odchudzaniu, a co! Potem przyjaciółka, ta co mi dłonie naprawiała, ta sama odpowiedzialna za tę stronę (ten tekst zawiera lokowanie produktu) ubrała córkę, psa, zadzwoniła po swojego sąsiada, ten ubrał siebie i swojego psa i wyciągnęła mnie na spacer.

Nie lubię psów. Nie lubię psów, piesów, psowatych i w ogóle czworonożnych zwierząt, które każdą swoją potrzebę wyrażają szczekaniem. Mam w domu kilkoro takich, które wyrażają je płaczem i to mi wystarcza. I też muszę po nich sprzątać.

Poszliśmy do lasu, a potem do pubu przy tym lesie, w którym oni zamówili sobie po karkówce z grilla, a ja zjadłam swoją bułkę z jogurtem. Potem zjadłam kiełbasę, bo zgłodniałam, a na deser zamówiliśmy frytki. Na szczęście nie było tego dużo, więc MŻ zachowane.

Co najgorsze, sąsiad mojej przyjaciółki, w sumie to i mój dobry kolega, cały czas zachwycał się kelnerką. Idiota nonstop składał kolejne zamówienia, tyko po to, by podchodziła do naszego stolika. I jeszcze specjalnie poprosił ją o wodę dla psów, że niby tak się o zwierzęta troszczy, na co ta chuda raszpla zareagowała maślanym wzrokiem i czym prędzej pobiegła po miseczkę.

- I co ty w niej widzisz? – zapytałam.

- Ale, że co widzę i że w kim?

- W kelnerce. Po co ją tak ciągle wołasz?

- Nie wołam. Po prostu ciągle coś zamawiam. W kogo mam się wpatrywać, w ciebie? Ty masz męża i ja się go boję – zażartował.

- Mnie też się masz bać, zawołaj tę chudą raz jeszcze, to ci coś zrobię.

- A, tu cię boli! – nagle odgadł moje intencje. – co, odchudzasz się?

- Nie twoja sprawa.

- Nie moja. Twoja też nie powinna, nie potrzebujesz.

Ale nie kupiłam tego! Dobrze wiem czemu ciągle wołał kelnerkę i wcale nie kupiłam też bajki, że miała po prostu piękny uśmiech. Każdy facet ogląda się za chudymi.

Trzeba mniej żreć, pomyślałam zamawiając drugą kiełbasę. Stanowczo za małe porcje podają w pubach!

Wojna domowa

Oglądaliście „Wojnę domową”? Na pewno, każdy oglądał. Dziś czułam się jak matka Pawła. Ale po kolei:

Rano obudził mnie piekielny hałas. Jakby wszystkie noże, widelce, talerze, wszystko co jest w kuchni dostało nóg i zaczęło wyskakiwać z szafek na ziemię. Zerwałam się jak oparzona, chcę obudzić Męża Polskiego, ale patrzę – łóżko puste. Idę do kuchni, sprawdzić co się dzieje.

- Mamo, nie!!! – krzyczy najstarszy syn – idź spać, to ma być niespodzianka!!!

- Ale co?

- No, wszystko. Niespodzianka. Idź spać.

- Ale…

- No idź! – nie dał mi dokończyć. Idź spać, jasne… jak jest taki hałas!

Wróciłam do łóżka, zostawiając Krzysztofa i Tomka samych. Nawet udało mi się jeszcze na chwilę usnąć.

Wrócili do mnie około dziewiątej, ustawiając przy mnie tacę z kawą, sokiem pomarańczowym i kanapkami. Jezu, jakie to było miłe! Od razu wybaczyłam i wcześniejszą pobudkę i z lekkim strachem co musi się dziać w kuchni, zaczęłam jeść.  Smakowało!

Stali cały czas nade mną, żebym nie zostawiła ani okruszka kanapki i ani łyka napojów, a gdy domowe Gestapo upewniło się, ze wszystko z tacy wylądowało w moim żołądku, kazali iść do łazienki.

- Przygotowaliśmy ci kąpiel, mamusiu – powiedziała Wiktoria, a Kubuś zaprowadził mnie za rączkę.

Poranna kąpiel z okazji dnia mamy. Brzmi cudownie, prawda? No cóż, na pewno tak by było, gdyby ten odpowiedzialny za puszczenie wody do wanny pamiętał, by ją zakręcić! Gdy weszłam do łazienki, woda właśnie zaczęła się przelewać. Na szczęście nie dużo, na szczęście mieszkamy na parterze, nikomu na głowę kapać nie będzie.

Zakręciłam kran i mogłam zapomnieć o myciu. Kubusia wygoniłam z łazienki i wrzasnęłam na Męża Polskiego. Skruszony obiecał, że sam wytrze podłogę, ale nie chciałam go już widzieć w łazience. Zaczęłam sprzątać.

Wytarłam podłogę, wyżęłam szmatkę, przy okazji nastawiłam pranie, poukładałam ręczniki w szafeczce i poustawiałam kosmetyki na półce. Zawsze znajdzie się coś do roboty. Nim się obejrzałam minęła godzina i stwierdziłam, że jednak czas na kąpiel. Woda wystygła. Spuściłam i nalałam nowej. Tyle z oszczędzania, tyle z dbania o ekologię.

Gdy wyszłam z wanny minęła mi cała złość i znów z uśmiechem na ustach wróciłam do dzieci i męża. Mieli dla mnie tort. Ciasto dokładniej, a konkretnie murzynka, ale nazywali to tortem, więc niech tak zostanie. Przygotowali mi tort z okazji mojego święta.

Nie do zjedzenia. No choćbym się starała, choćbym się miała zmusić, nie szło tego przełknąć. Jakby do kleju dodać trochę kakao.

- Pyszny – skłamałam. – Sami upiekliście?

- Tatuś nam pomagał! – pochwalił się najmłodszy.

- Z czego go zrobiłeś? – spytałam Krzysztofa.

- No jak? Mąka, jaja, kakao, nie wiesz jak się ciasto robi?

- Ja wiem, nie jestem pewna ciebie – zażartowałam. – skąd wziąłeś mąkę?

- W słoiku była.

- Słoiku? Niskim, szerokim?

- A co?

Nic. Nawet nie chciało mi się tłumaczyć. Użył kartoflanej!

A potem przybiegły do mnie dzieci, dały kwiatki i ucałowały.

Powiedziały tylko „kocham cię, mamo” i wszystko minęło. Nie potrafiłam się dłużej gniewać, nawet ciasto zaczęło mi smakować. A potem zabrali mnie na piknik.

Dziś mamy dzień mamy J

Kotka na gorącym, blaszanym łóżku

Ostatnie kilka dni spędziliśmy u rodziny Męża Polskiego. To tak, jakby każdy oglądał 40-to latka i stwierdził, że „zawsze to obcy w domu”. Nie czuliśmy się swojo. To znaczy ja nie czułam, bo Krzysztof bawił się wyśmienicie i praktycznie w ogóle nie zwracał na mnie uwagi.

Dzieciaki krzyczą, koty w głowie się marcują, a ten jakby nigdy nic rozmawia ze szwagrem o czymś arcyważnym. No, w to każe mi wierzyć. A potem oni też krzyczą!

Krzyczą, bo brat mojego lubego kupił nowy samochód, a przecież podobno wcale tak dobrze mu się nie powodzi. Ale wierzę, że to przez wielkiego K. Przemawia troska, nie zawiść. Krzyczą, bo Krzysztof nie wszedł w interes z kolegą swojego brata, a brat nie wierzy, że interes ten  góry skazany był na porażkę. Aż w końcu krzyczą, bo przypomnieli sobie, że ostatnie urodziny ojca były kompletną porażką, za to nie potrafią sobie przypomnieć z winy którego.

- Mamo! Mamo!!! – krzyczy Tomek – a dlaczego wujek kupił swoim dzieciom nowe tornistry, a my nie mamy?

- Bo wasze stare są jeszcze całkiem nowe.

- Ale oni mają nowsze!

- Nie wolisz poczekać do wakacji i we wrześniu mieć najnowszy?

- Wolę. Ale kupisz? 

- Zobaczymy.

- To nie, to kup teraz!

I weź tu bądź mądry!

A potem przychodzi wieczór i kot w głowie zaczyna mi miauczeć tak, że umarłego by pobudził. Gdzie tam. Nie na zjeździe rodzinnym, nie tutaj, nie ja, nie z tą rodziną.

Wszystko już przygotowałam. Polówka, którą nam rozłożyli może i będzie skrzypieć jak pięciolatka na altówce, ale rodzina sama sobie winna, zapraszając małżeństwo z trojgiem dzieci i oferując pociechom nocleg i ich latoroślami, dorosłych nareszcie zostawiając samych.

Ja od ostatniej poł godziny siedziałam jak na szpilkach, co i raz dyskretnie (bardziej lub mniej) wysyłając lubemu miłosne sygnały. Nawet obiecał, że już kończy, jeszcze tylko ostatniego drinka dopije, i idziemy.

Jeden ostatni drink. Drugi, trzeci, szósty. W końcu ja wstałam i poszłam sama. Może go ruszy ambicja i zaraz dołączy?

Dołączył po trzech kolejnych.

Wszedł do łóżka. Rozgrzane do granic wytrzymałości, aż sprężyny palą w plecy. Prześcieradło płonie, ja też, na chwilę więc idę do toalety przygotować się i zrobić na Bóstwo. Na chwilę poszłam. Na pięć minut max.

Zasnął!

Normalnie, wziął i zasnął! Tak bez uprzedzenia, tak nagle ukrócając moje szaleńczo niemoralne plany!!!

Kot w głowie szalał z wściekłości, a łóżko było gorące niepotrzebnie. Tyle mi przyszło po zjeździe rodzinnym…